Η ζωή μας είναι μοναδική γεμάτη θετικές ή αρνητικές στιγμές, εναλλαγές. Η ύπαρξή μας μέσα από τις ενέργειές μας βρίσκεται σε μια ατέρμονη πάλη με σκοπό να εκπληρώσει τις υλικές ή άυλες προσδοκίες μας. Προσπαθούμε συνεχώς να επιτύχουμε είτε αυτά που οι άλλοι μας έχουν επιβάλλει είτε αυτά που εμείς οι ίδιοι επιθυμούμε να καταφέρουμε. Έτσι σύμφωνα με την πρώτη προσπάθεια μπορεί να νιώθουμε ότι έχουμε εκπληρώσει το χρέος μας σύμφωνα με τις κοινωνικές επιταγές που επικρατούν και με τη δεύτερη ότι οδηγούμαστε προς την αυτοπραγμάτωση. Τελικά τί συμβαίνει όταν κανείς φτάνει στο τέλος της ζωής του;
Η κρίσιμη απάντηση βασίζεται στο εάν κανείς έζησε μια ζωή ικανοποιητική, εάν δηλαδή μπόρεσε να έχει κοντά τους ανθρώπους που αγαπά όπου μοιράστηκε μαζί τους στιγμές ενθουσιασμού, χαράς αλλά και λύπης έχοντας την αμέριστη στήριξη τους όπως λέει και η γνωστή λαϊκή σοφία “στα καλά μα και στα δύσκολα” , εάν μπόρεσε να πραγματοποιήσει τα όνειρά του είτε αυτά αφορούσαν την πνευματική-σωματική του ανάπτυξη , είτε την υλική του ευημερία, εάν μπόρεσε να επηρεάσει θετικά τη ζωή άλλων ανθρώπων συνεισφέροντας προς το κοινωνικό σύνολο, εάν μπόρεσε να αισθανθεί πληρότητα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού της ζωής του εξερευνώντας τις διάφορες πτυχές του εαυτού του και εξελίσσοντας την ύπαρξή του.
Εάν η απάντηση είναι θετική, τότε κανείς είναι έτοιμος να διασχίσει το μοναχικό μονοπάτι του θανάτου φτάνοντας στο τέλος της ζωής του. Όταν όμως κανείς νιώθει ότι δεν έχει ολοκληρώσει αυτά που θα ήθελε να κάνει ή ότι ουσιαστικά η ζωή του ήταν χωρίς σκοπό και ουσία τότε αισθάνεται κενό και κατακλύζεται από συναισθήματα έντονης λύπης, θλίψης, ματαιότητας, ανηδονίας. Αυτό το άτομο θεωρεί ότι η ζωή του “χρωστά” , έχει αναπάντητα ερωτηματικά και πιθανές ενοχές για ό,τι δεν κατάφερε να κάνει.
Για αυτό καθένας ας αδράξει κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία της ζωής του. Η ζωή είναι μικρή και αξίζει να της δώσουμε το ξεχωριστή νόημα που καθένας μας επιθυμεί.
