Η παρακάτω ιστορία είναι του Tor-Kristian Karlsen, ενός Νορβηγού σκάουτερ και ειδικού επί του ποδοσφαίρου, πρώην γενικού αρχηγού και αθλητικού διευθυντή της Monaco. Στο παρελθόν έχει εργαστεί, ακόμη, ως σκάουτερ σε Grasshoppers, Watford, Bayer Leverkusen, Hannover και Zenit St Petersburg, αλλά και σαν αθλητικός διευθυντής στην Fredrikstad. Την ιστορία μπορεί κανείς να τα διαβάσει αυτούσια στην Guardian.
«Στο πρόσφατο παρελθόν έχουμε ακούσει πολλά για στημένα παιχνίδια με στόχο να πλουτίσουν από το στοίχημα κάποιοι άνθρωποι, αλλά μπορεί ένα στημένο παιχνίδι να επηρεάσει την απόκτηση ενός ποδοσφαιριστή; Ναι, συμβαίνει και αυτό.
Στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, όταν εργαζόμουν ως σκάουτερ, πήγα να παρακολουθήσω από κοντά έναν ποδοσφαιριστή από χώρα της πρώην Σοβιετικής Ενωσης. Ηταν ένας νεαρός διεθνής, για τον οποίο οι αναφορές ήταν εκθαμβωτικές και φάνταζε ως ένα ανερχόμενο αστέρι. Εχοντας ακούσει τόσα πολλά καλά λόγια από τις εκεί επαφές μου, αποφάσισα πως ήρθε η ώρα για να τον δω από πρώτο χέρι.
Φυσιολογικά, ταξίδευα μόνος μου στα κατασκοπευτικά μου ταξίδια αλλά αυτή τη φορά, λόγω των τεχνικών δυσκολιών που υπήρχαν για το ταξίδι, επικοινώνησα με τον σύλλογο του ποδοσφαιριστή για να το κανονίσω. Οταν είδαν το όνομα του συλλόγου που αντιπροσώπευα, είμαι βέβαιος πως τα μάτια τους έκαναν… δολάρια!
Ηταν μάλλον ασυνήθιστο, αν και χωρίς κάποιον αντιπρόσωπο, να με παραλαμβάνει αυτοκίνητο ή ταξί από το αεροδρόμιο της χώρας που ταξίδευα και να με πηγαίνει ως το γήπεδο όπου διεξάγεται το παιχνίδι. Αλλά το να ταξιδέψω με τον πρόεδρο του συλλόγου του ποδοσφαιριστή, ήταν ανήκουστο. Προσθέστε στην συντροφιά μας και ακόμη έναν επιβάτη που είχε διασυνδέσεις με την κυβέρνηση και τα πράγματα αρχίζουν να παίρνουν μια ελαφρώς σουρεαλιστική τροπή.
Στο γήπεδο, ένας τύπος που μιλούσε αγγλικά και φάνηκε να ενθουσιάζεται με την παρουσία μου, ήρθε και προσπάθησε να μου μιλήσει μακριά από τον πρόεδρο. Παρά την επιμονή του, ποτέ δεν μιλήσαμε και μέχρι σήμερα δεν γνωρίζω τι μπορεί να ήθελε, αν και δεν θα μου έκανε εντύπωση αν ήθελε να μου πει για τον ασυνήθιστο τρόπο που είχε ο σύλλογος να εντυπωσιάζει τους σκάουτερς – κι αμφιβάλλω αν είμαι ο μόνος που είχε αυτή την εμπειρία.
Το γήπεδο, ένα από τα κλασικά της Σοβιετικής Ενωσης, είχε δεν είχε παραπάνω από 200 θεατές γι’ αυτή την αναμέτρηση της α’ κατηγορίας που έφτανε στο τέλος της – πιθανότατα ίσως κι επειδή γνώριζαν τι θα συνέβαινε.
Ο επιθετικός που παρακολουθούσα έκανε θαύματα! Κάθε μπαλιά προς την επίθεση πήγαινε σ’ αυτόν, ο οποίος «χόρευε» τους αντίπαλους αμυντικούς και σούταρε προς την εστία. Όταν πέτυχε το πρώτο του γκολ, ο πρόεδρος με σκούντηξε και μου είπε: «Όχι κι άσχημα ε;», με ένα χαμόγελο όλο νόημα και συνέχισε να χαμογελάει. Αν και έχασα το μέτρημα στο πόσες φορές βρέθηκε ο παίκτης μου τετ α τετ με τον αντίπαλο τερματοφύλακα, ο απολογισμός των δύο γκολ και δύο ασίστ – κι όλα αυτά σε ματς εκτός έδρας και σύμφωνα με τον βαθμολογικό πίνακα απέναντι στην πιο καλή ομάδα – σίγουρα θα εντυπωσίαζε κάθε σκάουτερ. Μόνο που άρχισα να ανησυχώ καθώς έβλεπα τι γινόταν στο παιχνίδι.
Οι αμυντικοί «γλιστρούσαν» και τον άφηναν να προχωρήσει προς το τέρμα, έπεφταν για τάκλιν που φαινόταν πως δεν μπορούσαν να κερδίσουν και οι συμπαίκτες του τον τροφοδοτούσαν συνεχώς. Εχοντας δει αγώνες και αγώνες, ποδοσφαιριστές και ποδοσφαιριστές σαν σκάουτερ για το μεγαλύτερο διάστημα της τελευταίας 20ετιας, είχα πειστεί πως αυτή η εμφάνιση ήταν μία που είχε «φτιαχτεί» για να βιαστώ να τον αποκτήσω από τον ημίχρονο κιόλας!
Οσο πιο πολύ ανήσυχος γινόμουν, τόσο περισσότερο με κοιτούσε η παρέα μου. Πρόσεξα κάποιες «ματιές» που αντάλλασε η παρέα μου με παίκτες από τον αγωνιστικό χώρο, σε κάθε ασίστ ή σε κάθε γκολ που σημείωνε το «παιδί-θαύμα» και, τελικά, κατάλαβα πως το όλο παιχνίδι ήταν στημένο, μια επίδειξη των αδιαμφισβήτητων ικανοτήτων του ποδοσφαιριστή που έπρεπε να λάμψουν.
Το ταξίδι της επιστροφής στην πρωτεύουσα ενίσχυσε τις υποψίες μου, καθώς η παρέα μου με πίεζε όλο και περισσότερο για να πω την άποψή μου για τον ποδοσφαιριστή κι ενώ η προσφορά μου δεν ερχόταν. Η περιποίηση εκείνο το βράδυ – κι όχι μόνο από τον πρόεδρο – ήταν επιπλέον πίεση για μένα, αν και, οφείλω να συμπληρώσω, πως δεν την αποδέχθηκα.
Κατά τις επόμενες ημέρες, η επικοινωνία ήταν αδιάλειπτη, καθώς μου πρότειναν να πάω να δω τον παίκτη εν δράσει κι άλλες φορές. Η τιμή του ήταν περίπου στο 1 εκατομμύριο ευρώ – ένα σημαντικό ποσό για τη χώρα που πιθανότατα να δικαιολογούσε την «ανάγκη» του συλλόγου να ολοκληρωθεί η μεταγραφή του.
Το άσχημο είναι πως ο ποδοσφαιριστής είναι όντως ταλαντούχος και ίσως να δείχναμε πραγματικά ενδιαφέρον γι’ αυτόν, δεδομένου πως θα τον βλέπαμε να αγωνίζεται υπό νορμάλ συνθήκες. Το όλο περιστατικό, όμως, από τη στιγμή που κατάλαβα τι παίζεται, με αποθάρρυνε αμέσως και η γεύση που μου άφησε στο στόμα ήταν αυτή της πίκρας. Ηταν θέμα αρχών να μην τον αποκτήσουμε για να τους δείξουμε πως δεν είμαστε τόσο αφελείς όσο πιστεύανε.
Ακόμη μια αποθαρρυντική παρατήρηση από την όλη ιστορία, είναι πως τα πρωταθλήματα σε κάποιες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, φαίνεται να έχουν πολύ χαμηλότερο ανταγωνισμό και πως τα περισσότερα χρησιμοποιούνται ως «οχήματα» για να βγάλουν κάποιοι τρίτοι χρήματα. Η καθοδήγηση όλων των ειδών μοιάζει πολύ εύκολη να επιτευχθεί και το μόνο που κάνει είναι να υποβαθμίζει το ποδόσφαιρο σε αυτά τα μέρη.
Οσο για τον ποδοσφαιριστή; Παραμένει καλή περίπτωση – και ακόμη είναι στο σύλλογο…»
