Μετά από καιρό είπα να γράψω ένα άρθρο που θα είναι άσχετο με το στοίχημα. Δεν θα έχει προτάσεις, προγνωστικά, σημεία και αποδόσεις, αλλά θα είναι ένα… δοκίμιο που καταπιάνεται με τα κακώς κείμενα του ελληνικού πρωταθλήματος. Της πολυθρύλητης Super – o Θεός να την κάνει – League.
Λένε πως το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Στην περίπτωσή μας, όμως, το ψάρι μυρίζει πολύ άσχημα από το κεφάλι μέχρι την ουρά. Από όπου κι αν πιαστεί κανείς, θα λερωθεί: πολιτεία, διοργανώτρια αρχή, ποδοσφαιρική ομοσπονδία, παράγοντες, προπονητές, παίκτες, διαιτητές, γήπεδα…
Περιεχόμενα
ΤΟ… ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΤΟ ΤΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ
Για να τα αναλύσει κανείς ένα προς ένα όλα τα θέματα, θα χρειαστεί βιβλία ολόκληρα να γράψει. Θα παραθέσω τις δικές μου απόψεις, επιδερμικά μεν, αλλά για περισσότερες λεπτομέρειες είμαι πρόθυμος να απαντήσω. Αρχίζοντας από το κεφάλαιο “Πολιτεία”, η οποία αφενός αφήνει το ελεύθερο στην ΕΠΟ και τη Super League να ρυθμίζει τα θέματά της, αφετέρου παρεμβαίνει όπου κι όταν τη συμφέρει, αψηφώντας τις εντολές τις UEFA για το αυτοδιοίκητο του ποδοσφαίρου. Μέσα στο κεφάλαιο “Πολιτεία”, θα στριμώξω και το θέμα της δικαιοσύνης, που συλλαμβάνει κι αποφυλακίζει χούλιγκαν, που εδώ και τέσσερα χρόνια όλο δικάζει κι όλο αναβάλλει τη δίκη του Μάκη Ψωμιάδη, που εδώ και χρόνια αφήνει ατιμώρητους όσους ενεπλάκησαν στο σκάνδαλο με τα στημένα παιχνίδια, που έριξε κατηγορίες τον Ηρακλή για πλαστή φορολογική ενημερότητα και την επόμενη χρονιά του “χάρισε” μια κατηγορία παραδεχόμενη και διορθώνοντας εν μέρει το λάθος της. Είναι μερικά μόνο παραδείγματα, αυτά που μου έρχονται πρόχειρα στο μυαλό.
ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΒΕΛΤΙΩΣΗ, ΤΕΛΜΑ
Συνεχίζοντας με τη διοργανώτρια αρχή, την Super League, που όταν δημιουργήθηκε είχε ως στόχο την ποιοτική αναβάθμιση του ελληνικού πρωταθλήματος κι έχει καταφέρει να το κάνει από τα πλέον υποβαθμισμένα της Ευρώπης. Ναι, σε αυτό συνέβαλλε και η οικονομική κρίση που πλήττει την τελευταία τετραετία την Ελλάδα αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη. Ωστόσο, τις εποχές που η διοίκησή της έτρωγε με “χρυσά κουτάλια” δεν φρόντισε να διορθώσει τίποτα – π.χ. γήπεδα, εγκαταστάσεις – παρά μόνο έτρεχε πίσω από τον ΟΠΑΠ και τη NOVA προκειμένου να εξασφαλίσει κανένα χιλιάρικο παραπάνω. Κι όταν γράφω “έτρεχε”, προφανώς και αναφέρομαι στα εκάστοτε προεδρεία, τα οποία αποτελούσαν οι παράγοντες των συλλόγων.
ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΑΓΚΑΘΙ
Χρήστος Πανόπουλος – SKODA Ξάνθη
Και “πετάγομαι” στο τρίτο κεφάλαιο… Τυχάρπαστοι, περαστικοί οι περισσότεροι από τις ομάδες, με μοναδικό στόχο να βάλουν όσα περισσότερα χρήματα μπορούν στις τσέπες τους. Αδιαφορώντας για την ενίσχυση των ομάδων τους, για τη βελτίωση των δομών τους, για την ανάπτυξη των ακαδημιών τους. Ακόμη κι αυτός ο Χρήστος Πανόπουλος – επί σειρά ετών μεγαλομέτοχος της SKODA Ξάνθης – έχει πολλά χρόνια να “βγάλει” ένα ταλέντο, Ελληνα, που να το μοσχοπουλήσει σε κάποια μεγάλη ελληνική ομάδα – όσες τουλάχιστον έχουν απομείνει στα μεγάλα σαλόνια. Τουλάχιστον έχει αναπτύξει καλό δίκτυο κατασκόπων και ψαρεύει “λαβράκια” από την Ανατολική Ευρώπη και στη συνέχεια τα πουλάει στο εξωτερικό σε εξαιρετικές τιμές – όπως εσχάτως η περίπτωση του Yuri Lodygin που μετακόμισε στη Zenit. Ενώ οι εταιρείες που οι ΙΔΙΟΙ έφερναν από το εξωτερικό τους έλεγαν να μειώσουν τις ομάδες στη Super League, αυτοί τις αύξησαν για να ικανοποιήσουν πολιτικά και όχι μόνο συμφέροντα.
Φυσικά, ένας από τους τρόπους με τους οποίους οι παράγοντες βρήκαν μια καλή πηγή εισοδήματος ήταν το Στοίχημα. Εντός κι εκτός συνόρων… Αποτελέσματα “φτιάχνονται” πριν τους αγώνες, ομάδες ξέρουν ποια παιχνίδια θα κερδίσουν για να πετύχουν τους στόχους τους και ποια θα χάσουν για να ικανοποιηθούν τα “αφεντικά”. Όπως αναφέρθηκε ήδη, δεκάδες κασέτες υπάρχουν που να δείχνουν ενοχή παραγόντων αλλά όλες έχουν μείνει στα συρτάρια των αθλητικών δικαστών. Και εσχάτως ο Δημήτρης Μελισσανίδης – που πριν από 20 χρόνια είχε οδηγήσει την ΑΕΚ σε τίτλους, την εγκατέλειψε, την άφησε να υποβιβαστεί στη Football League 2 και επέστρεψε με μηδενικά χρέη για να την ανεβάσει ξανά στη Super League – ανέλαβε το management του ΟΠΑΠ, παρέα με ένα τσέχικο fund. Μύλος…
Κώστας Πηλαδάκης – Λάρισα
Ο ένας από τους δύο – ο άλλος ήταν ο… Πανόπουλος, προς τιμήν του – που είχε την πρόνοια να χτίσει γήπεδο, ήταν ο Κώστας Πηλαδάκης που έχτισε (και) με προσωπικά έξοδα το “AEL FC Arena” αλλά επειδή ήταν ανένταχτος, έπεσε αύτανδρος στη Football League κι έχοντας πια χάσει τα έσοδα της Super League, αποφάσισε να ρίξει ακόμη πιο χαμηλά τη Λάρισα. Ανένταχτος… Μεγάλη λέξη. Κι άγνωστη στους περισσότερους παράγοντες. Οι οποίοι ανέκαθεν ήθελαν να τα έχουν καλά με τον εκάστοτε ισχυρό. Παλιά ήταν ο “Καπετάνιος”, ο Γιώργος Βαρδινογιάννης, μετά ο Μελισσανίδης και τα τελευταία 20 το άρμα είναι… ερυθρόλευκο. Αρχικά με τον Σωκράτη Κόκκαλη στην ηγεσία του Ολυμπιακού και εν συνεχεία με τον Βαγγέλη Μαρινάκη – OK, δεν θα λησμονήσω τη διετία Νικόλα Πατέρα – Ανδρέα Βγενόπουλου και το νταμπλ του Παναθηναϊκού!
Το θέμα είναι πως με όλους τους προηγούμενους, στον ήλιο μοίρα είχαν κι άλλες ομάδες. Αυτό που συμβαίνει, όμως, με τον Ολυμπιακό θυμίζει κάτι από… δικτατορία. Κι επειδή τα καλά λεφτά είναι στο Champions League, ούτε ο Κόκκαλης ούτε ο Μαρινάκης είχαν κι έχουν τη διάθεση να τα μοιράζονται με άλλες ομάδες – λογικό δεν είναι; Εκτός κι ο αν ο Ιβάν Σαββίδης, μεγαλομέτοχος του ΠΑΟΚ, καταφέρει να αρπάξει κάτι από την πίτα. Φέτος, πάντως, δεν τα κατάφερε. Απόρροια αυτής της… μοναδικότητας του Ολυμπιακού ήταν ο αφανισμός της ΑΕΚ, ο ξεπεσμός του Παναθηναϊκού αλλά και του Αρη και η ανέλιξη ομάδων που είχαν πενιχρή παρουσία στη μεγάλη κατηγορία μέχρι και πρόσφατα – Αστέρας Τρίπολης και Ατρόμητος είναι δυο τρανταχτά παραδείγματα, ενώ εσχάτως ξεπετάχτηκε και ο Πλατανιάς. Αυτό που προκαλεί τεράστια, και αλγεινή συνάμα, εντύπωση, είναι πως ο Ολυμπιακός έχει πάρει ό,τι καλύτερο κυκλοφορεί στην ελληνική αγορά και το έχει δώσει δανεικώς σε άλλες ομάδες της SUPER LEAGUE – επίτηδες τα κεφαλαία – δημιουργώντας ομάδες-δορυφόρους. Άλλωστε, ποιος θέλει να πάει κόντρα στο κατεστημένο και να προκαλέσει τον ισχυρό;
Κι επειδή ξέφυγα με τους παράγοντες – αν κι έχω τόσα ακόμη να παραθέσω – ας περάσω στους προπονητές. Αναλώσιμοι οι περισσότεροι, χωρίς ιδιαίτερες γνώσεις, μετακομίζουν από τη μία ομάδα στην άλλη, επιστρέφουν ξανά και ξανά όταν τους καλούν οι παράγοντες που τους έδιωξαν με κλοτσιές, μόνο και μόνο για ένα κομμάτι ψωμί και δίχως ίχνος αξιοπρέπειας. Το αν έχουν ικανότητες και γνώσεις, προπονητής δεν είμαι για να το κρίνω, ωστόσο τα παραδείγματα και οι περιπτώσεις μιλούν από μόνες τους για το τι συμβαίνει. Προπονητές που παίρνουν… χαρτάκι από τους προέδρους, που κάνουν τα χατίρια των μάνατζερ, που “υποκλίνονται” στην κάθε βεντέτα και βάζουν στο πλάι το όποιο σχέδιο κι αγωνιστικό πλάνο έχουν.
Βέβαια, τους προπονητές τους κάνουν μάγκες οι παίκτες. Αλλά για ποιους παίκτες μιλάμε; Ο,τι καλύτερο είχε να επιδείξει η ελληνική αγορά, έχει φύγει στο εξωτερικό. Και δικαιολογημένα, αφού και οικονομική κρίση υπάρχει στην Ελλάδα, αλλά και η Super League δεν προσφέρει τίποτα απολύτως σε έναν ποδοσφαιριστή για να εξελιχθεί και να αναδειχθεί. Ας είναι καλά η Εθνική, η καλύτερη βιτρίνα για τους παίκτες, ειδικά για την μετά EURO 2004 εποχή.
ΤΙ ΣΦΥΡΑΣ ΡΕΕΕΕΕ;;;
Άφησα επίτηδες τελευταία την Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία και τους διαιτητές, τους οποίους η ΕΠΟ επιλέγει. Εκεί κι αν γίνεται “η εξυπηρέτηση της εξυπηρέτησης”. Διαιτητές ανεβαίνουν κατηγορίες μέσα σε μία χρονιά και με λίγα παιχνίδια σε μικρή κατηγορία, γίνονται και διεθνείς αρκεί να έχουν τις κατάλληλες διασυνδέσεις. Τοποθετούνται σε “αποστολές αυτοκτονίας” για να φέρουν το αποτέλεσμα που “πρέπει” και εν συνεχεία είτε εξαφανίζονται είτε μένουν για λίγο καιρό εκτός πινάκων κι επιστρέφουν δριμύτεροι κι έτοιμοι για νέα “εγκλήματα”.
Σαφώς και στο εξωτερικό γίνονται λάθη. Η Real Madrid κέρδισε ανύπαρκτο πέναλτι κόντρα σε κάποια Elche, η Barcelona χρειάστηκε να ακυρωθεί γκολ της Sevilla για να την κερδίσει, η Chelsea ισοφάρισε την Cardiff με γκολ στο οποίο προηγήθηκε φάουλ, η Manchester United είχε τα σφυρίγματά της επί εποχής Sir Alex Ferguson, η Arsenal πιο πριν με τον Arsene Wenger και στη συνέχεια η Manchester City με τον Roberto Mancini στον πάγκο, στην Ιταλία η Juventus υποχρεώθηκε σε ΥΠΟΒΙΒΑΣΜΟ επειδή παράγοντές της μιλούσαν με διαιτητές και κανόνιζαν αποτελέσματα, το ίδιο είχε συμβεί και με την AC Milan ενώ και πιο “μικρές” ομάδες γνώρισαν τη σκληρή πλευρά του νόμου. Στη Γαλλία κάθε χρόνο παίρνει άλλη ομάδα το πρωτάθλημα, στην Ολλανδία ο Ajax έχει τουλάχιστον δύο ακόμη ισότιμους διεκδικητές του τίτλου, αλλά εδώ, στη δική μας Super League, αυτά απαγορεύονται.
Ξέφυγα… Από όλα αυτά κρατήστε πως δεν βλέπω τον παραμικρό λόγο να βλέπω Super League. Οχι να ασχολούμαι στοιχηματικά, μα ούτε καν να σηκώσω τα μάτια μου για να παρακολουθήσω αγώνα, όταν πολύ πριν από τη σέντρα του πρωταθλήματος είναι σχεδόν σίγουρο τι θα συμβεί σε κορυφή και ουρά. Δυστυχώς, η κρίση εκτός από οικονομική είναι και ηθική. Και δεν πιστεύω πως θα αλλάξει κάτι για τα επόμενα χρόνια. Και αυτό θα το νιώσει σύντομα και ο Ολυμπιακός στο Champions League…
